Το Βασιλάκιο είναι ορεινό χωριό στις παρυφές του Ταΰγετου. Η παλιά του ονομασία ήταν Τάραψα.

Σε ύψωμα νότια από το χωριό υπάρχει μικρό κάστρο που έχει και την ονομασία πύργος Ζαλούμη. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας (ΑΔ 56-56, τεύχος Β4, [2001-2004], σελ. 352) αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα φρουριακής αρχιτεκτονικής της εποχής της Τουρκοκρατίας στη Λακωνία.

Ιστορία

O γενάρχης της οικογένειας Ζαλούμη ήταν τον 15ο αιώνα πειρατής από τον Δρύαλο Μάνης και το πραγματικό του όνομα ήταν Ασημάκος. Ο γιος του, Ιωάννης Ασημάκος, υπήρξε στρατιώτης του Παλαιολόγου. Μετά την άλωση επέστρεψε κάποια στιγμή στη Λακωνία.

Τρεις αιώνες αργότερα, μετά το 1770, κάποιος Ζαλούμης εμφανίζεται σαν τσιφλικάς, και αργότερα αγάς, στο Ασίμι Λακωνίας και στη γειτονική Ταράψα.

Επί Τουρκοκρατίας, μετά το 1715, στην περιοχή αυτή, τα «Μπουρδουνοχώρια», είχαν εγκατασταθεί Τούρκοι, Αλβανοί και εξισλαμισθέντες Έλληνες. Η περιοχή είχε στρατηγική σημασία για τους Οθωμανούς γιατί συνόρευε με την πάντα ανυπότακτη και προβληματική Μάνη, οπότε η εγκατάσταση Μουσουλμανικού πληθυσμού ήταν μια απόπειρα περιορισμού και ελέγχου των Μανιατών.

Ο αγάς Ζαλούμης ήταν από τους επιφανείς Τουρκομπαρδουνιώτες. Σύμφωνα με την τοπική παράδοση, έχτισε το συγκεκριμένο κάστρο στην Τάραψα περίπου 20 χρόνια πριν την Επανάσταση, δηλαδή γύρω στις αρχές του 19ου αιώνα. Πιθανότατα κτίστηκε στα πρότυπα άλλων καστροκατοικίων της Μάνης όπως τα γειτονικά (και ελαφρώς παλιότερα) κάστρα των Γρηγοράκηδων ή των Καπετανάκηδων . Εκείνα τα χρόνια τα Μπουρδουνοχώρια είχαν πολλές τέτοιες πυργοκατοικίες. Ο αριθμός των τουρκοβαρδουνιώτικων πύργων τα προεπαναστατικά χρόνια υπολογίζεται ότι ήταν 50 με 80.

Οι Τουρκομπαρδουνιώτες εγκατέλειψαν άρον άρον την περιοχή με το ξέσπασμα της Επανάστασης του ‘21. Λέγεται ότι έφυγαν όταν διαδόθηκε (εντέχνως από τους Μανιάτες) ότι πλοίο της Φραγκιάς αραξοβόλησε στο Γύθειο. Το πλοίο όμως δεν ήταν Φράγκικο, αλλά ανήκε στον καραβοκύρη Φραγκιά που έφερε στο Γύθειο πολεμικά εφόδια. Οι Τουρκομπαρδουνιώτες κατέφυγαν με τις οικογένειές τους στην Τρίπολη και μετά την άλωση της Τριπολιτσάς δεν ξανάκουσε κανείς γι’ αυτούς. Τα χωριά τους και τα σπίτια τους είτε ερήμωσαν είτε καταλήφθηκαν από Μανιάτες και άλλους Μωραΐτες.

Αργότερα επί Όθωνος, οι Βαυαροί διέταξαν την καταστροφή των πύργων της Λακωνίας. Αυτό προκάλεσε έναν μικρό εμφύλιο το 1834, καθώς οι Μανιάτες αρνήθηκαν να συμμορφωθούν και ξεσηκώθηκαν. Έτσι ελάχιστοι Μανιάτικοι πύργοι καταστράφηκαν τότε. Αυτό όμως δεν συνέβη με τους πύργους των Μπουρδουνοχωρίων, για τους οποίους δεν νοιάστηκε κανείς, και οι περισσότεροι κατεδαφίστηκαν. Ένας από αυτούς ήταν το «σεράγι» του Ζαλούμη που ανατινάχθηκε με τη χρήση μεγάλης ποσότητας εκρηκτικών.

Πηγές