Βίγλα στο ακρωτήρι του Αγίου Αιμιλιανού στη χερσόνησο της βόρειας πλευράς του «Μεγάλου Γιαλού» της Λίνδου.
Η βίγλα δημιουργήθηκε περί το 1500 από τους Ιππότες του Αγίου Ιωάννη της Ρόδου με τροποποιήσεις σε αρχαίο τάφο που υπήρχε σε αυτό το σημείο και έφερε την επωνυμία «Τάφος του Κλεόβουλου».

Παλιότερα, η βίγλα (και ο τάφος) είχαν έναν ακόμη όροφο.
Κάποια στιγμή κατά τον Μεσαίωνα (χωρίς να είναι γνωστό πότε ακριβώς) ο ταφικός θάλαμος, όπου υπάρχει κλίνη λαξευμένη στο βράχο εν είδει σαρκοφάγου. μετατράπηκε σε χριστιανικό παρεκκλήσι. Αυτό συμπεραίνεται από ίχνη τοιχογραφιών και από το τοπωνύμιο «Άγιος Αιμιλιανός» που μάλλον προήλθε από το συγκεκριμένο εκκλησάκι.

Το αρχικό ταφικό μνημείο ήταν ένα εντυπωσιακό κτίσμα με κυκλική κάτοψη, επιμελημένη τοιχοδομία και θολωτή στέγη. Είναι κατασκευή του 2ου ή του 1ου αιώνα π.Χ. Παρά το όνομα, δεν έχει καμία σχέση με τον διάσημο Κλεόβουλο, τύραννο της Ρόδου και ένα από του 7 σοφούς της αρχαίας Ελλκάδας. Ανήκε απλά σε μια πλούσια οικογένεια της Ελληνιστικής περιόδου.
Τα τελευταία χρόνια πολλές από τις μεσαιωνικές προσθήκες αφαιρέθηκαν από την Αρχαιολογική υπηρεσία για να αναδειχθεί το αρχαίο μνημείο.

Ας σημειωθεί ότι η μετατροπή αρχαίων τάφων σε κάστρα δεν ήταν ασυνήθιστη πρακτική κατά τον Μεσαίωνα. Δεν έχουμε κάποιο καλό παράδειγμα τέτοιας μετατροπής στην Ελλάδα, στο εξωτερικό όμως υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις με πιο χαρακτηριστική το Castel Sant'Angelo στη Ρώμη που έγινε κάστρο τον 5ο αιώνα μ.Χ., ενώ προηγουμένως ήταν τάφος των Αντωνίνων και μαυσωλείο του Αδριανού.

Πηγές