Ερείπια μικρού μεσαιωνικού φρουρίου και οικισμού σε κωνοειδή λόφο ΝΔ από το χωριό Πεύκο (παλιά ονομασία Τσαρούχλι) του νομού Αχαΐας.

Τοπικά, o λόφος έχει το όνομα «Κάστρο» ή «Αϊ-Γιώργης», από το ομώνυμο παρεκκλήσι που έχει χτιστεί ανάμεσα στα ερείπια του κάστρου. Το μεσαιωνικό όνομα του μέρους είναι άγνωστο. Δεν έχει ταυτοποιηθεί με κάποιο κάστρο από τις πηγές.

Ιστορία

Δεν γνωρίζουμε κάτι για την ιστορία του κάστρου. Δεν υπάρχουν ιστορικές αναφορές ούτε έχουμε επαρκή στοιχεία για μια ακριβή χρονολόγηση.

Το πιο πιθανό είναι να δημιουργήθηκε τον 13ο ή 14ο αιώνα. Αρχικά πρέπει να ανήκε σε κάποιο φράγκικο φέουδο σε μια περιοχή που από τον 14ο αιώνα πέρασε βαθμιαία υπό τον έλεγχο των Βυζαντινών του Μυστρά.
Το χωριό Τσαρούχλι υπήρχε επί Τουρκοκρατίας, αλλά η ονομασία αφορoύσε το χωριό στη σημερινή του θέση και όχι τον μεσαιωνικό οικισμό στο λόφο του Αϊ-Γιώργη.

Δομικά, Αρχιτεκτονικά, Οχυρωματικά Στοιχεία

Ο ερειπιώνας απλώνεται σε μια στενόμακρη έκταση περίπου 8 στρεμμάτων στην κορυφή του λόφου, στον άξονα Δύσης-Ανατολής εντός μιας περιμέτρου 450 μέτρων.

Πρόκειται για μικρό οικισμό με μικρό φρούριο (ακρόπολη) στο δυτικό και υψηλότερο σημείο.

Το φρούριο καταλαμβάνει μια έκταση περίπου 400 τ.μ. στο δυτικό πλάτωμα της κορυφής. Προστατευόταν από οχυρωματικό περίβολο με περίμετρο περί τα 130 μέτρα.
Στο ανώτερο σημείο –στο μέσο περίπου– υπήρχε ο κεντρικός πύργος του κάστρου,ο οποίος έχει καταρρεύσει δημιουργώντας έναν λιθοσωρό δύο μέτρων. Είχε διαστάσεις 8✖4 μέτρα.

Στη νότια πλευρά κοντά στο εκκλησάκι το Αϊ-Γιώργη το τείχος φτάνει στο μεγαλύτερο ύψος του περί τα 2 μέτρα. Πιθανόν εδώ να ήταν η θέση ενός δεύτερου πύργου.

Στο βορειότερο τμήμα της ακρόπολης υπάρχουν ίχνη ενός ακόμη πύργου διαστάσεων 5✖6 μ. που σώζεται σε επίπεδο θεμελίων. Θεωρείται πιθανόν αυτός ο πύργος να προστάτευε την πύλη. Αυτό το υποθέτουμε επειδή αυτό είναι το πιο προσβάσιμο σημείο του λόφου και του καστρο-οικισμού.

Η υπόλοιπη οχύρωση της ακρόπολης διακρίνεται σε όλη σχεδόν την περίμετρο, αλλά σε πολύ χαμηλό ύψος που σε μερικά σημεία μόλις φτάνει το 1 μέτρο. Εντός των τειχών υπάρχουν λιθοσωροί από άγνωστα κτίσματα.

Για την κατασκευή όλων των κτισμάτων και των οχυρώσεων έχουν χρησιμοποιηθεί ακανόνιστες πεπλατυσμένες πέτρες χωρίς συνδετικό υλικό. Η μόνη εξαίρεση είναι ο κεντρικός πύργος στον οποίο έχει χρησιμοποιηθεί κονίαμα. Το πάχος των τειχών σε όλες τις οχυρώσεις είναι περί το 1 μέτρο.

Στη νότια πλευρά του φρουρίου, απέξω αλλά κολλητά στην εξωτερική πλευρά του τείχους βρίσκεται το παρεκκλήσι του Αϊ-Γιώργη που απ’ ό,τι φαίνεται είναι αρκετά μεταγενέστερη κατασκευή (ή ανακατασκευή) για την οποία χρησιμοποιήθηκε υλικό από το κάστρο.

Ο οικισμός απλώνεται σε απότομη πλαγιά ανατολικά και νοτιοανατολικά της ακρόπολης εντός μιας περιμέτρου περίπου 350 μέτρων. Ο κυριότερος όγκος οικιών βρίσκεται στην ανατολική μεριά του οικισμού. Πρόκειται για εντελώς ερειπωμένα σπιτάκια το μεγαλύτερο από τα οποία έχει διαστάσεις 4✖8μ.

Το κάστρο από την βόρεια και νότια μεριά είναι απόκρημνο και από την ανατολική και δυτική έχει πολύ απότομη κλίση, γεγονός που του προσδίδει καλή φυσική προστασία.Η πιο βατή πρόσβαση και είσοδος στο κάστρο φαίνεται να γινόταν από ένα διάσελο στα δυτικά, 20 μέτρα χαμηλότερα από την ακρόπολη. Έτσι το κάστρο προστάτευε τον οικισμό φρουρώντας την είσοδο σε αυτόν.

Ανάμεσα στα ερείπια δεν διακρίνεται σήμερα καμιά κινστέρνα (υδατοδεξαμενή) αν και παλαιότερος ερευνητής (Παπανδρέου, 1906) αναφέρει την ύπαρξη θολωτής δεξαμενής. Εκτός των τειχών και του οικισμού, στην βορειοανατολική πλευρά του λόφου υπάρχει πηγή που πρέπει να κάλυπτε τις ανάγκες ύδρευσης του οικισμού.

Πηγές